Laatste dag in Santa Rosa
Door: Karin de Bruijn
23 November 2005 | Dominicaanse Republiek, Baní
Lieve allemaal,
Vandaag is het onze laatste dag in Santa Rosa. Morgen vertrekken we naar Boca Chica om nog 2 dagen daar uit te rusten en van het strand en het zwembad te genieten.
Gisteren heb ik zo enorm genoten. We zijn naar Santo Domingo gereisd en hebben daar Marino Mendez en zijn project in Guaricano bezocht. Een enorme school waar 400 kinderen op zitten en 84 daarvan worden gesponsord door ASON.
Marino heeft veel verteld en voor ons betekende dit bezoek heel veel, daar het interessant was om zoveel nieuwe dingen te horen. Esdras vertelde, toen we weer in de bus terug naar huis zaten, dat hij vol zat met nieuwe ideeen en dat deze dag hem heel erg had geinspireerd!
´s Avonds was er kerkdienst bij Esdras in de nieuwe kerk. En wat was het een verrassing toen de kerk vol zat met al onze vrienden! In de kerk hadden we voor de eerste keer een dienst in de nieuwe opstelling, met de ramen erin, de vloer die klaar is. Er ging heel wat door mij heen toen ik de kerk binnenliep. Als een droom die werkelijheid is geworden. Prachtig!
Het was een speciale dienst met mooie worden, speciale liederen en heel veel geschenken, kaarten en een getuigschrift.
Uit dit alles blijkt wel de enorme dankbaarheid van de bevolking!
Vandaag is het inpakken, de laatste dingen inkopen, spullen verdelen, nog even naar de kapper en vanmiddag voor de laatste keer lesgeven in het jeugdcentrum.
Het afscheid nemen van de leerlingen, die een hele speciale plaats hebben gekregen in mijn hart, zal moeilijk zijn.
Wat me ook zeer heeft aangegrepen is de situatie van Juan. Hij was 1 keer naar het jeugdcenrum gekomen, maar daarna mocht hij niet meer komen van zijn moeder.
Maandag ben ik met Nina naar zijn huis gegaan, want zijn toekomst ligt in onze handen.
Het was lastig omdat zijn moeder, zo ontzettend gestoord is. Zijn moeder vertelde dat hij erg ongehoorzaam is en niets voor haar doet. Maar in de klas is hij heel rustig en doet heel goed zijn best.
Zijn moeder vertelde dat hij in zijn schrift alleen maar tekent en dat hij niets schrijft. Maar, mevrouw, Juan, is pas 1 keer naar de les geweest dan kan hij echt nog niet schrijven. Maar schrijft u zelf een wat op.
De vrouw vertelde me dat zij erg veel wist en eens een papier moest ondertekenen met haar naam. Ze wist hoe ze dat moets doen en haar naam ondertekende ze alsvolgt: X. Daarna vroeg ik haar mamma en pappa op te schrijven, maar dat was zoiets als ///////. Zelf kon ze dus nog lezen en schrijven. Na lang praten en uitleggen, mocht Juan naar school.Dast was afgelopen maandag en ik hoop zo dat hij mag blijven komen.
Dit soort belevenissen maken dat ik me hier heel nuttig voel en voor de leerlingen wil ik wel langer blijven.
De vraag is echter, waarvan moet ik hier dan leven? Ik wil onafhankelijk blijven en niet afhankelijk zijn van giften. Ik heb nu een goede baan en om die daarvoor op te geven, die stap is nu nog te groot.
Zo het is etenstijd en ik heb nog veel te doen vandaag.
Alle goeds en ik verheug met op jullie post en telefoontjes en bezoekjes, als ik weer in Nederland ben.
Groeten, Karin
Vandaag is het onze laatste dag in Santa Rosa. Morgen vertrekken we naar Boca Chica om nog 2 dagen daar uit te rusten en van het strand en het zwembad te genieten.
Gisteren heb ik zo enorm genoten. We zijn naar Santo Domingo gereisd en hebben daar Marino Mendez en zijn project in Guaricano bezocht. Een enorme school waar 400 kinderen op zitten en 84 daarvan worden gesponsord door ASON.
Marino heeft veel verteld en voor ons betekende dit bezoek heel veel, daar het interessant was om zoveel nieuwe dingen te horen. Esdras vertelde, toen we weer in de bus terug naar huis zaten, dat hij vol zat met nieuwe ideeen en dat deze dag hem heel erg had geinspireerd!
´s Avonds was er kerkdienst bij Esdras in de nieuwe kerk. En wat was het een verrassing toen de kerk vol zat met al onze vrienden! In de kerk hadden we voor de eerste keer een dienst in de nieuwe opstelling, met de ramen erin, de vloer die klaar is. Er ging heel wat door mij heen toen ik de kerk binnenliep. Als een droom die werkelijheid is geworden. Prachtig!
Het was een speciale dienst met mooie worden, speciale liederen en heel veel geschenken, kaarten en een getuigschrift.
Uit dit alles blijkt wel de enorme dankbaarheid van de bevolking!
Vandaag is het inpakken, de laatste dingen inkopen, spullen verdelen, nog even naar de kapper en vanmiddag voor de laatste keer lesgeven in het jeugdcentrum.
Het afscheid nemen van de leerlingen, die een hele speciale plaats hebben gekregen in mijn hart, zal moeilijk zijn.
Wat me ook zeer heeft aangegrepen is de situatie van Juan. Hij was 1 keer naar het jeugdcenrum gekomen, maar daarna mocht hij niet meer komen van zijn moeder.
Maandag ben ik met Nina naar zijn huis gegaan, want zijn toekomst ligt in onze handen.
Het was lastig omdat zijn moeder, zo ontzettend gestoord is. Zijn moeder vertelde dat hij erg ongehoorzaam is en niets voor haar doet. Maar in de klas is hij heel rustig en doet heel goed zijn best.
Zijn moeder vertelde dat hij in zijn schrift alleen maar tekent en dat hij niets schrijft. Maar, mevrouw, Juan, is pas 1 keer naar de les geweest dan kan hij echt nog niet schrijven. Maar schrijft u zelf een wat op.
De vrouw vertelde me dat zij erg veel wist en eens een papier moest ondertekenen met haar naam. Ze wist hoe ze dat moets doen en haar naam ondertekende ze alsvolgt: X. Daarna vroeg ik haar mamma en pappa op te schrijven, maar dat was zoiets als ///////. Zelf kon ze dus nog lezen en schrijven. Na lang praten en uitleggen, mocht Juan naar school.Dast was afgelopen maandag en ik hoop zo dat hij mag blijven komen.
Dit soort belevenissen maken dat ik me hier heel nuttig voel en voor de leerlingen wil ik wel langer blijven.
De vraag is echter, waarvan moet ik hier dan leven? Ik wil onafhankelijk blijven en niet afhankelijk zijn van giften. Ik heb nu een goede baan en om die daarvoor op te geven, die stap is nu nog te groot.
Zo het is etenstijd en ik heb nog veel te doen vandaag.
Alle goeds en ik verheug met op jullie post en telefoontjes en bezoekjes, als ik weer in Nederland ben.
Groeten, Karin
-
23 November 2005 - 21:55
Irene V.d. Kooij:
Lieve Karin heel veel sterkte met het afscheid nemen van de mensen daar die je zo dierbaar zijn! Een hele goede reis naar huis. We spreken elkaar vlug. Lieve groet, Irene. -
24 November 2005 - 05:07
Marleen:
Hoi Karin,
Wat zal het moeilijk voor je zijn om afscheid te nemen van al die mensen Veel sterkte.
Een goede reis weer naar hier.
Groet Marleen -
24 November 2005 - 10:00
Esther:
Hoi Karin,
Sterkte bij het afscheid nemen. Fijn dat het zo goed gelopen is. Ik ben benieuwd naar je verhalen als je weer terug bent!
Hartelijke groet,
Esther -
24 November 2005 - 18:15
Anneke:
Ha die Karin,
Geniet nog even van een paar dagen rust. En heel veel sterkte met het afscheid nemen van vrienden bekenden en de kinderen.
Hartelijke groet Anneke -
25 November 2005 - 09:00
Jeannette:
Karin,
Het afscheid nemen is waarschijnlijk al voorbij. Wat zal dat moeilijk geweest zijn. En wat zal het weer wennen zijn als je terug bent in Nederland (zo´n andere wereld). Hopelijk heb je nog even kunnen genieten van je twee dagen rust.
Ik bel je snel een keertje.
Goede reis.
Liefs,
Jeannette -
26 November 2005 - 15:41
Daniel Van Zaalen:
Wat goed Karin, om iemand zo ver te krijgen, te overtuigen, die uitdaging aan te gaan.
Watje doet is goed, misschien wel te veel?Begrijp me goed, daar kun je zoveel goed doen wat ik bewonder, maar denk ook aan je zelf, ik bedoel emotioneel.
In iedergeval is men daar blij met wat je daar gedaan hebt.Diep respect voor je!Rust goed uit!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
