En zo geschiede het ....
19 Juli 2021 | Dominicaanse Republiek, Ciudad Trujillo
Lieve allemaal,
Wat.een bijzondere zondag. Dankbaar om via Internet de kerkdienst in Nederland te kunnen mee maken online en daaruit nieuwe inspiratie te halen door uitleg van de bijbelverhalen. Dit keer ging het over het huwelijk, dat is als een glas, dat jaren mee gaat, voor altijd eigenlijk, want glas is sterk, maar kan ook broos zijn als je er ruw mee omgaat.
Het plan was om vandaag op ons gemak nog wat te genieten in het hotel en dan naar Bani te gaan. Vandaag is het 1 maand geleden dat Jorge zijn pleegbroer is overleden aan Corona, en de grafsteen is geplaatst en er zou een bidstond zijn bij het graf, en ik zei, daar moet je nij zijn, want je pleegbroer heeft veel voor jou betekent.
Koffers gepakt en om 11 uur zijn we vertrokken. Onderweg enorm veel regen, het stortte naar beneden, en we reden voorzichtig door het drukke verkeer in Santo Domingo. Onderweg bij een klein restaurante gemaakt can houten pallets, zo creatief, heerlijke wraps met frietjes gegeten.
De begraafplaats in Bani, is net voor je over de brug Bani binnenriijdt. Ik was er nog nooit geweest, en we reden met de auto de begraafplaats op, tot bij het grafhuisje van Jorge zijn pleegbroer. Jorge sprak een gebed uit en plots werden stonden daar 3 jongens, met bezems en een blik. Blijkbaar hadden ze ons gezien,en wilden geld verdienen om het graf schoon te vegen. Jorge vond het beter om snel weer te vertrekken. Ik trek toch de aandacht als rijke blanke westerling.
Het plan was nu om enkele vrienden op te zoeken in Santa Rosa en Jorge vroeg: " waar wil je het eerste langs gaan?" Bij Nina en haar moeder omdat zij op de moeilijkste bereikbare plek in de sloppenwijk wonen, waar smalle streegjes je over een hobbelig pad vol kuilen en stenen langs veel golfplaten huisjes, naar het huis van Nina leiden.
Er volgde een warm welkom. Broer Charles (Quiquito) was er ook, en was hard aan het studeren voor een examen Engels. Hij studeert aan de universiteit voor computersysteem ingenieur en is het 1e jaar ook ondersteund, door Badeloch fonds. Nu Nina een baan heeft, betaald zij de studiekosten.
De moeder van van Nina zat achter haar trapnaaimachine, kleding te vermaken. De 2 jonge meisjes, in huis waren er ook, 7 en 8 jaar. De ene is een dochter van Nina haar jongste broer, die vast zit in de gevangenis vanwege eeen moordoverval, en het andere meisje, is te vondeling achtergelaten door vage verre familie uit Haïti.
NIina heeft een afspraak en ook wij willen weer verder, en Nina vraagt of ze een lift kan krijgen, tot huis iets verder op in de wijk Santa.Rosa, waar de vrouw van haar jongste broer woont. Prima....de lift duurt echter tot 's avonds 10 uur, als we Nina weer thuis afzetten.
Wat een bijzonder middag. Als eerste brengen we Nina samen met haar achoonzus bij een vrouw waarmee ze een afspraak heeft om wat huizen te gaan bekijken die te koop staan..Nina wil graag een huis kopen voor haar familie, dat in een betere wijk staat, en wel dichtbij Santa Rosa is. Jorge en ik mogen ook mee....je.weet maar nooit, wellicht zit er ook een huis tussen voor ons.
De vrouw is erg aardig, laat filmpjes en foto"s zien van de huizrn die ze te koop heeft staan. Zij bemiddelt voor andere mensen en is zeg maar de makelaar. We kunnen ook 2 huizen gaan bekijken. En zo stappen we met de makelaar, Nina en haar schoonzus,.weer in de door Jorge gehuurde auto.
Het eerste huis, kunnen we alleen van de buitenkant bekijken, en bij het andere huis mogen we naar binnen. Een boeiende rondleiding volgt.
Dan brengen we de schoonzus en makelasr weer terug en rijden we naar ons eigen huis, en nodigen wij Nina uit ons huurhuis te bekijken. Het is druk bij ons huis, de colmado is geopend en mensen zitten op ons stoepje, en drinken bier. Voor mij is het thuiskomen bijzonder, eindelijk na 8 maanden weer samen met Jorge in huis.
Jorge heeft een heerlijke watermeloen voor ons. Daarna nodigt Nina ons uit om een ijsje te eten in het park. Zij heeft daar nog een afspraak met een oud klasgenoot van de middelbare school.
Als die jongeman, die vredes rechter is, en net als Nina een van de beste leerlingen van de klas was, ook in het park is, worden we uitgenodigd om mee te gaan naar een restaurant om een hapje te gaan eten.
Jorge baalt enorm omdat zijn telefoon kapot is gevallen, net bij het uitstappen bij de makelaar. Hij had telefoon aan Nina gegeven om haar oud klasgenoot te laten weten dat we onderweg waren, en daarna gaf Nina de telefoon terug aan Jorge, maar die moest parkeren en bij de drukke weg ook op tegemoetkomende verkeer letten, en had de telefoon op zijn broek gelegd en vergat deze weer in zijn broekzak.te doen, en bij uitstappen viel de telefoon hard neer op de stoep. Balen....weer extra uitgaven en Jorge is onbereikbaar omdat hij niet kan reageren. Pff......echt rot.
Jorge kon niet echt genieten in het restaurant. Maar ik dacht, het heeft nu geen zin om te mokken. Eigenlijk had ik niet veel zin om te eten, maar de jonge vredes rechter had toch ook wat meer besteld, en we kregen een grote schaal met verschillende soorten vlees op verschillende manieren bereid,.en frietjes, en gefrituurde banaan. Erg lekker eten, en ik genoot van het samen zijn met Nina en haar oud klasgenoot in dit typisch Dominicaanse restaurant.
De lift die Nina ons vroeg , kreeg een bijzondere wending en maakte deze zondag onvergetelijk.
Hartelijke groeten,
Karin
Wat.een bijzondere zondag. Dankbaar om via Internet de kerkdienst in Nederland te kunnen mee maken online en daaruit nieuwe inspiratie te halen door uitleg van de bijbelverhalen. Dit keer ging het over het huwelijk, dat is als een glas, dat jaren mee gaat, voor altijd eigenlijk, want glas is sterk, maar kan ook broos zijn als je er ruw mee omgaat.
Het plan was om vandaag op ons gemak nog wat te genieten in het hotel en dan naar Bani te gaan. Vandaag is het 1 maand geleden dat Jorge zijn pleegbroer is overleden aan Corona, en de grafsteen is geplaatst en er zou een bidstond zijn bij het graf, en ik zei, daar moet je nij zijn, want je pleegbroer heeft veel voor jou betekent.
Koffers gepakt en om 11 uur zijn we vertrokken. Onderweg enorm veel regen, het stortte naar beneden, en we reden voorzichtig door het drukke verkeer in Santo Domingo. Onderweg bij een klein restaurante gemaakt can houten pallets, zo creatief, heerlijke wraps met frietjes gegeten.
De begraafplaats in Bani, is net voor je over de brug Bani binnenriijdt. Ik was er nog nooit geweest, en we reden met de auto de begraafplaats op, tot bij het grafhuisje van Jorge zijn pleegbroer. Jorge sprak een gebed uit en plots werden stonden daar 3 jongens, met bezems en een blik. Blijkbaar hadden ze ons gezien,en wilden geld verdienen om het graf schoon te vegen. Jorge vond het beter om snel weer te vertrekken. Ik trek toch de aandacht als rijke blanke westerling.
Het plan was nu om enkele vrienden op te zoeken in Santa Rosa en Jorge vroeg: " waar wil je het eerste langs gaan?" Bij Nina en haar moeder omdat zij op de moeilijkste bereikbare plek in de sloppenwijk wonen, waar smalle streegjes je over een hobbelig pad vol kuilen en stenen langs veel golfplaten huisjes, naar het huis van Nina leiden.
Er volgde een warm welkom. Broer Charles (Quiquito) was er ook, en was hard aan het studeren voor een examen Engels. Hij studeert aan de universiteit voor computersysteem ingenieur en is het 1e jaar ook ondersteund, door Badeloch fonds. Nu Nina een baan heeft, betaald zij de studiekosten.
De moeder van van Nina zat achter haar trapnaaimachine, kleding te vermaken. De 2 jonge meisjes, in huis waren er ook, 7 en 8 jaar. De ene is een dochter van Nina haar jongste broer, die vast zit in de gevangenis vanwege eeen moordoverval, en het andere meisje, is te vondeling achtergelaten door vage verre familie uit Haïti.
NIina heeft een afspraak en ook wij willen weer verder, en Nina vraagt of ze een lift kan krijgen, tot huis iets verder op in de wijk Santa.Rosa, waar de vrouw van haar jongste broer woont. Prima....de lift duurt echter tot 's avonds 10 uur, als we Nina weer thuis afzetten.
Wat een bijzonder middag. Als eerste brengen we Nina samen met haar achoonzus bij een vrouw waarmee ze een afspraak heeft om wat huizen te gaan bekijken die te koop staan..Nina wil graag een huis kopen voor haar familie, dat in een betere wijk staat, en wel dichtbij Santa Rosa is. Jorge en ik mogen ook mee....je.weet maar nooit, wellicht zit er ook een huis tussen voor ons.
De vrouw is erg aardig, laat filmpjes en foto"s zien van de huizrn die ze te koop heeft staan. Zij bemiddelt voor andere mensen en is zeg maar de makelaar. We kunnen ook 2 huizen gaan bekijken. En zo stappen we met de makelaar, Nina en haar schoonzus,.weer in de door Jorge gehuurde auto.
Het eerste huis, kunnen we alleen van de buitenkant bekijken, en bij het andere huis mogen we naar binnen. Een boeiende rondleiding volgt.
Dan brengen we de schoonzus en makelasr weer terug en rijden we naar ons eigen huis, en nodigen wij Nina uit ons huurhuis te bekijken. Het is druk bij ons huis, de colmado is geopend en mensen zitten op ons stoepje, en drinken bier. Voor mij is het thuiskomen bijzonder, eindelijk na 8 maanden weer samen met Jorge in huis.
Jorge heeft een heerlijke watermeloen voor ons. Daarna nodigt Nina ons uit om een ijsje te eten in het park. Zij heeft daar nog een afspraak met een oud klasgenoot van de middelbare school.
Als die jongeman, die vredes rechter is, en net als Nina een van de beste leerlingen van de klas was, ook in het park is, worden we uitgenodigd om mee te gaan naar een restaurant om een hapje te gaan eten.
Jorge baalt enorm omdat zijn telefoon kapot is gevallen, net bij het uitstappen bij de makelaar. Hij had telefoon aan Nina gegeven om haar oud klasgenoot te laten weten dat we onderweg waren, en daarna gaf Nina de telefoon terug aan Jorge, maar die moest parkeren en bij de drukke weg ook op tegemoetkomende verkeer letten, en had de telefoon op zijn broek gelegd en vergat deze weer in zijn broekzak.te doen, en bij uitstappen viel de telefoon hard neer op de stoep. Balen....weer extra uitgaven en Jorge is onbereikbaar omdat hij niet kan reageren. Pff......echt rot.
Jorge kon niet echt genieten in het restaurant. Maar ik dacht, het heeft nu geen zin om te mokken. Eigenlijk had ik niet veel zin om te eten, maar de jonge vredes rechter had toch ook wat meer besteld, en we kregen een grote schaal met verschillende soorten vlees op verschillende manieren bereid,.en frietjes, en gefrituurde banaan. Erg lekker eten, en ik genoot van het samen zijn met Nina en haar oud klasgenoot in dit typisch Dominicaanse restaurant.
De lift die Nina ons vroeg , kreeg een bijzondere wending en maakte deze zondag onvergetelijk.
Hartelijke groeten,
Karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
